Осаменоста убива двојно повеќе луѓе отколку дебелината.
Овој заклучок на научниците од Чикаго звучи застрашувачки, но всушност фрла светлина на еден аспект од животот кој го прифаќаме со жалење за другите и со чувство на несреќата за самите себе.
Осаменоста или социјална изолација е многу повеќе од состојба на духот – таа го зголемува за 14 отсто ризикот од прерана смрт кај постарите луѓе, бидејќи го слабее нивниот имунолошки систем и ги прави ранливи на разни болести.
Повеќето од нас сметаат дека осаменоста нема физиолошки рефлексии, но тоа не е така – или поточно не била испитувана доволно темелно.
Проблеми со спиењето, диспозиција кон болести, замор, стрес – ова се симптоми кои според здравствените активисти треба да доведат до воведување на статус на осаменоста како болест.
За сè постои научно објаснување. Во случајот тоа се специфичните гени CTRA кои се активираат над 50-годишна возраст кај еден народ. Тие влијаат на расположението, инертноста на индивидуите да бараат социјално вмрежување.
Американскиот тим ги истражува подетално леукоцитите – белите крвни зрнца, кои го штитат организмот од бактерии и вируси. Се чини дека меѓу нивното ниво во организмот и осаменоста има реципрочна врска.
Имајќи ги во предвид трендовите за стареењето на населението во Европа, проблемот е навистина сериозен. Возрасните самотници не се реткост во развиените општества, напротив – статистиката покажува дека нивниот број се зголемува.
На социјалните мрежи може да се судрите со мудри мисли на оваа тема – од Мајка Тереза, според која чувството дека си напуштен, непожелен и игнориран е пострашно од рак или туберкулоза, до Ниче – “За да живееш во осаменост, треба да си животно или Бог “.
Во истражувањето биле вклучени 141 возрасни лица, а на крајот кај 14 од нив била дијагностицирана хронична осаменост. Истражувањето е објавено во издание на Американската академија на науките.
„Ова е прва студија која влегува во детали за намаленото производство на леукоцити кај еден народ. Нашето тело има потреба од леукоцити, за да ги победува инфекциите и вирусите. Тоа е неверојатно за мене “, коментира д-р Метју Лорбер, психијатар од Њујорк. Самиот тој не учествувал во студијата, но додава дека изолацијата зголемува стресни хормони во организмот.
Сепак, истражувањето се фокусира на осаменоста, а не врз депресијата, иако двете често се поврзувани. Научниците ќе продолжат да работат на оваа тема, главно за да ја подобрат состојбата на сиромашните и ранливите социјални групи.
