Првично им ветуваат работа во големиот град, за потоа да ги претворат во секс робинки.
Тие се познати како “жени за утеха” на јапонската армија.
Приказната со сексуалното ропство на корејските жени за време на Втората светска војна беше раскажана за прв пат на почетокот на 90-ите години. Оттогаш многу работи се променија и за Јапонија и за Јужна Кореја, додека двете држави седнат на една маса, за да потпишат историски договор – Јапонија ја признава вината за поробување на жени, а притоа и плаќа на Кореја осум милиони долари компензација, а Јужна Кореја ветува да нема да ја покренува повеќе темата.
Сето тоа започнува пред повеќе од 100 години
Најтешкото наследство што оваа ера го остава се “жените за утеха” – Корејките, претворени во секс робинки во 30-тите и 40-тите години на XX век.
Иако јапонската власт си заминува од Кореја, а на крајот на 1945 година и двете држави надоместуваат најдобри односи, психолошките рани предизвикани од Јапонија, никогаш не зараснуваат целосно.
Двете страни од тогаш наваму имаат имплицитен договор за минатото – како да се запамети оваа глава од заемната историја.
Историскиот договор
За време на Втората светска војна, Јапонија принудува десетици илјади жени и девојки да станат секс робинки на јапонските војници. Тие ги нарекуваат “жени за утеха”.
Токму за односот кон нив постигнаа договор двете држави оваа недела. Со договорот се става точка на долгогодишните спорови меѓу двете земји за вината на Јапонија.
Се уште не се јасни сите точки од договорот, но во него Јапонија официјално ја признава вината и нуди 8 милиони долари како компензација за жртвите. Парите ќе бидат обезбедени директно од државниот буџет. Во замена Јужна Кореја презема обврска да не го покренува повеќе ова прашање.
Меѓу барањата на Јапонија се да биде отстранета статуата на девојка симбол “жените за утеха”, која денес се наоѓа пред амбасадата во Сеул. Таа беше поставена во 2011 година од страна на граѓанска организација. Јужна Кореја вети дека ќе разговара за прашањето со настраданите жени. Тие сепак не изгледаат задоволни од постигнатиот напредок во разговорите меѓу двете држави и сметаат дека ветената компензација не е доволна за нивните страдања.
“Жените за утеха”
По инвазијата на Кина и Југоисточна Азија во почетокот на 30-тите години на XX век, јапонската армија почна да создава “станици за утеха” во воените бази во фронтот. Тие се опишувани како мали бордели, но се нешто различно.
Тие се логори во кои јапонските војници затвораат жени и девојки од освоените земји, кои потоа ги силуваат десетици пати на ден.
Повеќето “жени за утеха” се Корејки. Во ова е вовлечена дури и Корејската полиција, која наоѓа девојки и им ветува добро платена работа во градот. Потоа жените се праќаат во воените бази во близина на фронтот и се заклучени во мали соби, за да им бидат достапни на 60-70 војници дневно.
Јапонската армија заробува девојки и жени од сите азиски земји, во кои навлегува. Во Кореја јапонските власти тврдат дека регрутираат девојки доброволки, но потоа почнуваат да ги собираат на сила во населбите, убивајќи членови на семејствата кои се обидуваат да ги запрат.
Според извештајот на ОН од 1996 година, овие приливи обично се случуваат во училишта и многу од жртвите се деца на возраст од 14 до 18 години, за да биде загарантирана нивната невиност.
Десетици илјади жени и млади девојки се претвораат во жени за утеха и задоволство.
“Секој ден требаше да служиме вкупно над 5 000 јапонски војници како секс робинки – тоа значи до 40 мажи на ден. Секој пат кога ќе приговорам ме удираа или ми ставаа партали во мојата уста. Една корејска девојка фати венерични болести од честите силувања и како резултат на тоа 50 војници беа заразени. За да го запрат ширењето на болеста, тие “ја стерилизираа” девојката, пикајќи жежок метален лост во нејзините интимни делови “, вели една од жртвите – Чеонг Сун, во извештајот на ОН.
“Еден ден во просторијата до мојата беше сместена нова девојка. Таа се обидуваше да им се противи на мажите и гризна еден од нив по раката. Потоа беше изведена во дворот и беше обезглавена пред сите со меч, а нејзиното тело беше исецкано на мали парчиња “- раскажува друга од жртвите.
Според некои историчари станиците за утеха биле направени за да ги контролираат војниците и да се избегнат силувања надвор од регулираните места.
Зошто темата станува толку важна токму сега
Долго време, Кореја е строго конзервативна земја. Корејските жени и девојки, заробенички, се враќаат во своите домови, за да сфатат дека семејствата и заедницата ги обвинува за тоа што биле малтретирани. Изолирани и напуштени, тие тонат во тишина. Врз преживеаните има стигма, а многу од нив никогаш не стапуваат во брак.
Темата за корејските “жени за утеха” се покренува во 1991 година, кога преживеана од овие кампови за сексуални робинки проговорува. Други го следат нејзиниот пример. Жените ја обвинуваат не само Јапонија, туку и сопственото општество што дозволило темата да потоне во темнина.
Во 1993 година Јапонија ја презема вината за тоа што се случило со официјално соопштение. Јапонското општество сепак е зачудено, а конзервативците ја осудуваат изјавата и дискутираат дали може да станува збор за вина.
Договорот не е само реакција на она што се случило во 40-те. Станува збор за политичката позиција на Јапонија сега – дали таа е силна и моќна држава, горда со својата историја, или оној кој се извинува на своите поранешни колонии.
Со години премиерот Шинзо Абе тврдеше дека изјавите на жените за логорите се претерани. Во 2007 година, за време на својот краток прв мандат, тој нуди резолуција, во која се наведува дека нема докази жените да дејствувале под принуда. Во следниот мандат од 2012 година тој е често обвинуван за прикривање на злосторствата од таа ера. Абе се колеба како да постапи и поради своите конзервативни гласачи кои не би прифатиле извинување за тоа што се случило пред неколку децении. Истовремено, сепак земјата запаѓа во изолација во Азија, бидејќи соседните држави ја обвинуваат дека го велича фашистичкото минато.
Во земјата се уште живеат многу Корејци, подложени на дискриминација.
Преземање на вината
Преземањето на вината, дури 100 години подоцна е важно и за двете земји. Абе не само што призна дека државата згрешила, туку ја презеде одговорноста и како премиер. Јужна Кореја во замена престанува да ја покренува темата.
Договорот не е само изјава на една држава, туку договор меѓу двете засегнати страни. Така Корејците го добиваат правото на глас по прашањето – не само што добиваат извинување, туку и се слушнати. Фактот дека договорот е потпишан од конзервативците го засилува неговото значење.
Само 46 од поранешните “жени за утеха” се уште се живи. Тие не го прифатат договорот како доволен.
Според нив е потребно јапонската влада да преземе правна одговорност. Според нив спогодбата е единствено дипломатија, со која ќе се смират Јужнокорејците. Фактот дека преживеаните жртви биле исклучени од масата на преговорите исто така, зборува за тоа дека станува збор за политички потег – Јужна Кореја сака да ги подобри врските со Токио. Според многумина резултатот од гласно обелодениот договор е предавство на Јужнокорејците и откажување од правдата за настраданите.
