Откако Џон Брамблит го загубил својот вид поради епилепсија, тој бил
лут на сè и секого. Тогаш се сетил како сликањето ја смирувало мајка му
и помислил дека би можело да успее и за него. Тој и претходно
размислувал да слика, но никогаш не се обидел да провери колку е
надарен, а откога го загубил видот си рекол „па добро, и да не чини не
е страшно бидејќи нема да го видам…може да се обидам!“
Откако Џон Брамблит го загубил својот вид поради епилепсија, тој бил лут на сè и секого. Тогаш се сетил како сликањето ја смирувало мајка му и помислил дека би можело да успее и за него. Тој и претходно размислувал да слика, но никогаш не се обидел да провери колку е надарен, а откога го загубил видот си рекол „па добро, и да не чини не е страшно бидејќи нема да го видам…може да се обидам!“
Очигледно Џон неможе да распознава бои па развил процес на сликање преку допир. Боите имаат разновидна густина – белата е густа, додека црната е потечна, па кога му треба сива тој ги меша додека не го добие саканиот резулатат. Некои луѓе му рекле дека тоа е невозможно, но човек треба само да ги погледне неговите слики за да сфати колку зачудувачка е неговата работа.
{youtube}8P84bfFpVWE{/youtube}
