Во наше време немавме сиромаштија или оскудица …
Живеевме поскромно, но сепак бевме задоволни и исполнети. За што и самите бевме “заслужни”.
До “КОПАНКИ” скиите на рамо, за еднаш да се “спуштиш”. А другиот чека долу за да му дојде редот.
И така поминал уште еден ден! Ден за паметење, исполнат со задоволство и радости.
Поготово ако во Домот и преспиевме. И тоа заради фактот што дружењето беше на прво место.
