Ретко кој меѓу нас има таа среќа да ги претвори посетите на концерти од луксуз во професија и да гледа над сто настапи годишно од различни изведувачи, а притоа и да заработува од тоа. Често се потсетувам колку сум привилегиран што припаѓам на таа група. Но, уште потешко е да замислиш дека можеш да се чувствуваш привилегиран затоа што живееш во Загреб – според светските стандарди, еден мал град – но ако Ник Кејв ти е еден од омилените изведувачи, тогаш имаш голема среќа. Тој не само што често е гостин во твојот град, туку си го гледал и многу пати во поблиската околина. Секојпат кога ќе дојде, ти го поставуваат прашањето: Колку пати веќе си го гледал? Ти си истовремено горд и малку засрамен да кажеш дека во еден момент престанал да броиш.
Вистината е дека таа задача му ја препуштив на мојот пријател и колега Денис, кој беше со мене на повеќето од тие концерти, но и нему му стана тешко да го следи бројот. Според неговото тврдење, бројот на настапи е меѓу 20 и 25 – што со The Bad Seeds, што соло, што со Grinderman, во Загреб, Љубљана, Виена, Будимпешта и Белград. Бројка што звучи реално. Ова не го споменувам за да се пофалам со искуството, туку за да истакнам дека настапот на Ник Кејв и The Bad Seeds во Арена Загреб во рамките на турнејата за албумот „Wild God“ беше навистина посебен, дури и за некој како мене, кој го следи речиси три децении.
Во текот на тие три децении, Ник Кејв од алтернативен музички фаворит се издигна во светска суперѕвезда, лесно пополнувајќи арени како загрепската. Дури и кога снима релативно интимни албуми, како последната трилогија со Bad Seeds и неговите соработки со Ворен Елис, неговите концерти се толку моќни што предизвикуваат колективна екстаза кај публиката. Морам да признаам дека реакциите на публиката на последните неколку турнеи ми изгледаа малку претерани, особено за некој кој имал можност да ги види неговите постари, можеби и подобри настапи.
Но, новиот албум „Wild God“ го подига ова на сосема ново ниво, целосно прифаќајќи го госпел елементот кој отсекогаш бил присутен во музиката на Кејв. Овој пат тој е користен како средство за предизвикување екстаза и восхит кај публиката на речиси бесрамен начин. Резултатот? Смеам да тврдам, најдобриот албум на Кејв во последните дваесет години и – сега знаеме – најдобрата концертна турнеја во последните три децении.
Досега би рекле дека најдобрата турнеја беше онаа од 2005 година, кога го свиреше двојниот албум „Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus“, со настапи кои беа толку моќни што ги следевме во сите можни блиски и далечни градови. Но, синоќешниот концерт во Арена Загреб го надмина сето тоа. Хорот на оваа турнеја не само што беше клучен дел од музиката, туку и средство за масовна деструкција, создавајќи звук кој се издигаше над се останато. А во центарот на сето тоа беше Кејв – веќе не мрачен пост-панк проповедник, туку опуштен и речиси небрежен уметник, кој и понатаму зрачи со авторитет.
Доколку пред синоќа ме прашавте кој е најдобриот концерт на Ник Кејв што сум го видел, веднаш би ја избрал Љубљана во 2001 година, на турнејата „No More Shall We Part“. Тогашната сетлиста беше полна со концертни раритети, но синоќешниот концерт ме натера да се запрашам – дали ова беше еден од најдобрите концерти на Ник Кејв некогаш?
Од самото отворање со песните од новиот албум „Wild God“, па се до „Jubilee Street“ – концертен фаворит во последните петнаесет години – сето беше изведено со енергија која не штедеше ни грам сила. А потоа, извадија стари класици како „From Her to Eternity“, што беше момент кој го надмина дури и најдоброто од нивната стара музика. Иако звукот на почетокот од 80-тите не може да се повтори, оваа интерпретација на класикот одеше во чекор со легендата.
Сетлистата беше вешто составена, од „O Children“, преку емотивната „Bright Horses“, до „Conversion“, која ја изведоа со таква сила што сите останавме без зборови. И како круна на сето тоа, песната „Red Right Hand“, иако отсвирена толку многу пати, звучеше свежо и моќно како никогаш досега.
Во текот на целиот концерт, Кејв неколку пати се обрати на публиката на хрватски, извикувајќи „Добро вече!“ и „Фала!“, што дополнително ја засили врската меѓу него и фановите.
Концертот заврши со „Ghosteen“, но енергијата не се намали ни малку – напротив, како да продолжуваше да пулсира во воздухот долго по последниот акорд.
Дали беше ова најдобриот концерт на Ник Кејв што некогаш сум го видел? Мислам дека одговорот е едноставен – да.
Иван Лаиќ 16.10.2024 18:35
Преземено од Ravno do Dna
Насловна фотографија: Бен Хоуџик
