Ги гледам младите родители по паркови. И жал ми е за нив. Гледам дека се плашат, фрустрирани се, не можат да го совладаат четиригодишното бебе. Трчаат по нив во паркот и ги хранат во движење бидејќи “тој само така сака да јаде”. Трчаат по нив за да не им падне детето. Пушти го нека падне ! Пишува Сандра Тодоровиќ, а пренесува detinjarije.com
Се сеќавате ли на времето кога постарите луѓе имале авторитет? Јас се сеќавам многу добро. Ги сакав тие цврсто утврдени граници.
Ми беше доволен остар поглед од татко ми на маса, и одма ми стануваше јасно дека супа не се срка и не се збори со полна уста. Наставниците беа почитувани кога влегуваа во училницата така што сите станувавме да ги поздравиме, облечени во учулишна униформа и уредно спремна домашна задача.
Родителите беа редот и законот. Ги слушавме бабите и дедовците бидејќи тоа беше очекувано од нас, и тоа не беше проблем за никого. Ако не си добар во училиште, едноставно си во лоша ситуација, нема што понатаму да се зборува. Нема излагање, нема возење велосипед, нема џепарлак, среќен си ако не добиеш шлаканица после родителска. Зборот на родителот е последен.
Ако кажеш “добро”, следува предупредување: “Ако те удрам, има да те боли три дена, јасно! “И тогаш само кимнуваш, не си сплати да ризикуваш да добиеш казна, иде викенд. Најлошото што може да ти се случи е да требеш ориз со бабати цел викенд.
Се знаеше редот за сè, и ние пастејки го прифаќавме како цврсто поставена граница која не ја преминувавме. Не ви се допаѓа ручекот? Ќе го јадеш за вечера. Неќеш ни за вечера? Те чека истиот за појадок. Тогаш ќе сфатите колку е невкусно па го јадете за ручек кога ќе ви се послужи.
Што има слатко? “Има јаболка”. Нешто послатко? “Има -јаболка со шеќер, јади шеќер, не знам … има уште пет дена до пензионирање, тогаш ќе има сладолед”.
Наградите за одличен успех во училиштето и општото добро управување беа многу скромни и бевме бескрајно воодушевени од нив. За големиот успех од моите родители добиваб нешто посебно. Се сеќавам на првиот вокмен. И учев за вокменот дење и ноќе, пишував реферати, поправав оцени само за да можам да ги слушам Blondie и Depeche Mode во зелените старки што ги добив минатата година за големиот успех.
Старките беа најдоброто што можече да се носи од чевли во тоа време, ако ти ги донесе некој од Америка.
Најчесто добивачш некои патики од Борово и ги носиш додека не се уништат.
Не можам да дознаам што се сменило во меѓувреме за одгледување на деца. Децата денес имаат толку многу, и тие нe се радуваат на ништо. Мрзеливоста и почитта се третираат како “таков што да му правам”. Што се случи со ледената кралица, криенка, ластик? Се случи интернет.
Парковите и дворовите се заменија со социјалните мрежи. Преку ноќ. Подмолно. Ние го прифативме тоа. Тие го поздравија. Придружете се кон овој вид на дружење што му треба само компјутер и електрична енергија. Децата се дружат онлајн. Внатре. Како родител, го следев старомодниот рецепт на моите родители, така што вашите деца не би го изеле мозокот или ќе останат нормални, авторитативни и имаат неограничена слобода на движење.
Се чини дека станува тренд во кој границите не постојат или нивните родители не можат да се постават и одржат стабилни. Тоа во основа го смени начинот на кој децата се третираат како да се од морска пена. Понекогаш престанувам и ги гледам младите родители околу парковите. И жал ми е за нив. Гледам дека се плашат, фрустрирани, не можат да го совладаат четиригодишното бебе. Трчаат по нив со чинијата и ги хранат „они само така јадат“. Трчаат по нив да не се повредат.
Мојот не јаде спанаќ,само компири , не спие до полноќ…Зошто не спие па убаво пишува во книгата д-р Спок: Ставете го детето во кревет нахрането, пресоблечено, и изгасете го светлото. Во девет во кревет. Плачи, ми е гајле, и јас сум жив човек. Па каде се мојте пет минути?
Забелешка: Ова веројатно е напишано да звучи смешно и претерано, мало дете никако не смее да се остави само да плаче во мрак, „стариот“ пристап на д-р Спок е во оваа техника, еден од најпопуларните минатиот век.
Јас нив ги родив, а не они мене. Постои време и место за јадење, спиење, играње и нема компромис. Тоа е така. Не е целта на родителството да му бидеш роб, туку да го направиш добар човек со стекнати здрави навики. Да изградиш здрава, разумна врска со детето, каде што се знае дека меѓусебното почитување е најважно, како и конзистентноста на секое изговорено правило.
Извинете, ми рече една млада жена. Детето ви јаде земја.
– Знам, нека јаде ако му се допаѓа. Тоа е мало животно, ако не му се допаѓа, ќе ја плукне.
Не сретнав многу истомисленици по парковите. За многумина од нив, бев чудна. И јас го разбирам тоа. Не зборував додека не ми постават прашање. Ваше дете, ваша работа.
