Македонските претставници на Летните олимписки игри во Лондон ги завршија своите настапи. Она што апсолутно разочара се реакциите од спортските новинари ширум земјава.
На отварањето на 30-те Летни олимписки игри во Лондон се појавија преку 10.500 спортисти од 204 земји во светот и сите со гордост чекореа зад своето национално знаме. Во светот на спортот, најголема чест за еден спортист е можноста да ја претстави својата нација на најголемото спортско збиралиште. Но, дали е така и за нашите спортисти?
Прво, ќе почнеме со една споредба, бидејќи секогаш сакаме да се мериме со другите. Кина, која е најнаселената земја во светот, моментално е во блиска борба со САД за првото место според бројот на освоени медали на Игрите. Оттаму ни доаѓа и натпреварувачката во синхронизирани скокови во вода, Ву Минџиа. Таа освои златен медал, по што ја дочека шок.
Дури по церемонијата за доделување на медалите, нејзиниот татко ја известил првата натпреварувачка што има освоено злато на три Олимпијади по ред, дека баба ѝ и дедо ѝ умреле во текот на нејзините подготовки, а дека мајка ѝ е во битка со рак на дојката веќе осум години. Ништо од тоа не ѝ било соопштено, за да нема деконцентрација, т.е. „семејството сакало да ѝ обезбеди оптимални услови за таа да постигне најдобар можен резултат“.
Покрај тоа што овие спортисти се подготвуваат како роботи, уште од мали, кога кај нив ќе биде откриен талнетот, со државно школување и живеење во интернати, за да го извлечат максимумот од нивните способности, сигурно е предност и фактот што Кина има речиси милијарда и пол жители. Па, не баш…
Осмата најнаселена држава на светот, Бангладеш, со речиси 100 пати повеќе жители отколку Македонија, на овие Олимписки игри има идентичен број претставници, 4, во единствените спортови во кои се добива право на учество со вајл-карта – пливање и атлетика. Што е уште полошо, тие никогаш немаат освоено олимписки медал, откако започнале да се натпреваруваат во 1984 година. Ние, од друга страна, имаме бронза како Република Македонија, донесена од Сиднеј од Могамед Ибрагимов, како и 12 други, што нашите спортисти ги освоиле во склоп на СФРЈ.
Сепак, во годината кога ниту еден наш спортист не обезбеди олимписка норма и на Олимпијадата отпатувавме со двајца атлетичари (Кристиан Ефремов и Христина Ристеска) и двајца пливачи (Марко Блажевски и Симона Маринова), реакциите на спортските новинари и професионалните кликачи на Фејсбук беа и повеќе од срамни. Се движеа од прекори и пцовки за „слабите резултати“, до споредби со „рекреативците од Џибиту и Сомалија“. И тука мора да се постави прашањето – сме се погледнале ли ние во огледало?
Да го оставие на страна фактот што такви изјави можат да дојдат само од луѓе што никогаш сериозно не се бавеле со спорт и да се фокусираме на условите во кои се подготвуваа нашите Олимпијци. До последен миг Атлетската федерација и МОК не можеа да се договорат кој ќе патува во Лондон. Официјалните подготовки почнаа на околу еден месец пред почетокот на Игрите, што за натпреварување од таков ранг е смешно.
Оваа година, рекреативно се подготвував за трката на 21 километар на Скопскиот маратон. Поради проклетиот снег, ми останаа помалку од два и пол месеци за влегување во форма и почувствував на своја кожа колку интензивните подготовки во кус временски период можат да бидат исцрпувачки и пеколни. Кога тој период уште и ќе го преполовите, ќе ви стане јасно зошто никој не би можел да извлече повеќе од прикажаното. Исто така, знам колкава е демотивацијата кога ќе ги видите Кенијците (кои штотуку започнале да се натпреваруваат интернационално и зад себе немаат позначајни резултати) како прават предност од цел километар, по само 10 минути трка – иако не се натпреварувате на истата далечина. Можам само да претпоставам какво е чувството кога ќе застанете рамо до рамо на стартот со спортисти од врвот на светската атлетика.
И тоа можеби не е најстрашното. Со години наназад ние немавме функционален олимписки базен, а тартанот на градскиот стадион во Скопје беше во ужасна состојба. Реновирањето се одвиваше токму во периодот кога атлетичарите требаше да се подготват за големата сцена. Секој што некогаш трчал знае дека не е исто кога трчате на трева, на бетон и на тартан.
На крајот, можеби најважно од сè е тоа што овие спортисти се нафатиле да се појават на Олимпијада, знаејќи што ги чека потоа во јавноста и знаејќи дека ние ќе очекуваме чудо, иако не сме вложиле во нивниот развој, туку тие сами работеле на спортското издигање – толкаво колкаво што е. Овие четворица спортисти се согласија да се појават во Лондон и да нè претстават колку што можат подобро, за и ние да можеме да кажеме дека достоинствено сме се појавиле на Олимпијадата.
Јас им благодарам за храброста и се гордеам што го направија тоа што го направија. Страв ми е дека за четири години, на Летните олимписки игри во Рио де Жанеиро, никој нема да сака да отпатува за Бразил. А, и зошто би сакал? За потоа да биде омаловажуван и плукан од луѓето чија чест ја брани? Не, тогаш веќе никој нема да може да ги обвини македонските спортисти ако кажат дека им е преку глава од односот на сопствениот народ.
Она што треба да го запомниме, сите ние што ги следевме натпреварите на нашите спортисти од удобната позиција на каучот, со пиво и грицки, е дека тие всушност ги имаат најдобрите резултати од целата држава. Ако сакате да плукате, истрчајте 400 метри во нивните спринтерки или испливајте неколку должини во базен побрзо од нив, па потоа никој ништо нема да ви забележи. Дотогаш, покажете малку почит за спортистите од Македонија. Тие го заслужија тоа!
Незнам за твојата, ама мојата почит не ја заслужија. Како туристи нема потреба да идат, освен ако не атакуваат на своите лични рекорди да ги соборат таму. Секоја чест само за Кристиан Ефремов, а да не ја заборавам и Розман која дефинитивно требаше да патува за Лондон како моментална најдобра атлетичарка во Македонија.
Нема проблем, следната олимпијада тебе ќе те пратиме, во што ќе одбереш во тоа и немој жив да си се вратил без медал, оти го обра бостанот
Извини Дејан ти пошто си бил спортиста и знаеш се за спортот, а ние пошто не тренираме ништо и не знаеме ти можеш нас да не спуштиш на земја ?? Извини господине ама за добри резултати ние не видовме дека треба услови незнам какви има стадион има сали има кеј имаме ние услови за атлетика бар, како може кошаркарите и ракометарите да играат во ладни сали зар тие се родени на северен пол па не им е ладно!! Немале спринтерки немале опрема, немале ова немале она да вистина е дека државата можеби не се погрижила за нив доволно ама и они требале на време да кажат кај некои нивни надлежен, а не на еден месец пред ЛОИ, почнале да се подготвуваат на 1 месец пред олимпијада како тоа ?? зар они не се спремаат секои ден подеднакво или кога ќе им текне тогаш трчаат и се спремаат, Едноставно ако не биле спремни не требале да одат себеси да се срамат и државата, сепак во денешно време не е битно само да се учествува на олимпијада, ние не сме сомалија Ние сме Македонија и од тука има една плејада на Спортисти кои се кителе со злата од сите спортови, затоа пред да напишеш нешто треба малку и да ги согледаш сите работи во глобала а не во стилот “Шо ќе биде нека биде ја идам за Лондон ”
Поздрав и се надеваме ние овде двајца што сме искоментирале дека ти следните ЛОИ ќе истрчаш побрзо!!
Статијава врска нема . . .
Многу ме интересира дали во Етиопија, Кенија и Монголија имаат толку подобри услови за тренинг од нашиве, па што стигнаа да освојат толку медали во Пекинг и тоа Кенија 14, Етиопија 7 и Монголија 4, и да не набројувам слични од кои мислам дека имаме подобри услови.
Ах Дејане, забораваш еден многу важен факт. Оскар факин Писториус истрча 2 секунди подобро од Ефремов. И сето тоа ќе беше сосема прифатливо доколку на човекот не му недостасуваа двете нозе. А ти бидејќи си маратонец, нели би се посрамотил да видиш како инвалид те претекнува?
П.С. Алал вера на параолимпиецот.
gjOre… tie atleticari koi nastapuvaat za Kenija, Etiopija, Nigerija, Burkina Faso i ostali nerazvieni zemji, sportuvaat i treniraat vo golemite zemji kako SAD, GB, Canada, Germanija itd, a samo go nosat dresot na sopstvenata drzava, a od druga strana kolku i da e nerazviena zemjata, taa sepak odvojuva sredstva za stimulacija na svoite vrvni sportisti i se trudi da im obezbedi pravilen razvoj ako nemoze doma togas go isprakja i stipendira nadvor od drzavata… Taka da prasanjeto ne ti drzi voda voopsto… A samo za sporedba edna Burkina Faso ima godisen budzet za razvoj na sportot od 1 milion dolari.. A makedonija ne samo sto gi nema 1 milion tuku i tie sto gi ima se trosat nekontrolirano (citaj za veceri, sedenki, gozbi, sopinzi, setanja na svinjite od M.O.K).
Mozeme i nie kako makedonci nekogas da uspeeme na nekoja olimpijada. Ama togas koga kako sport ke bidat ogovaranje, zajadlivost. podmituvanje, vrskadizstvo, pienje, pusenje, kockanje, kurvenje …. Ne deka nema od takvi nabrojanite i vo stranstvo, ama takvite vo stranstvo ne gi prakaat na olimpijada, tuku gi prakaat samo najdobrite. A do togas drugi ke ni se krivi ako za nisto ne ne biduva. Do sega na olimpijadata 80 zemji osvoile medal, do sega sportisti od 170 zemji na olimpijadata bile blisku do medal osvojuvajki cetvrto ili petto mesto. Nie pripagame na ostanatite 20-30 zemji, tamu kade sto vladee ludilo. Sramota e invalidi (sekoja cest i pocit kon invalidite), luge bez dve noze, da istrcaat daleku pobrzo od nasiot najdobar olimpiec.