Секакви мисли ни се мотаат низ глава кога ќе се заглавиме во четири ѕида. Мозокот размислува поинаку кога чувствуваш екстремна осаменост.
Прав пример се луѓето кои долго време поминале во затворска ќелија или самица.
Во текот на изминатите неколку години, преку проектот Solitary Watch, мажите и жените од затворските ќелии добивале понуда да побараат фотографија од било што, реално или не, а тие ветиле дека ќе пронајдат уметник кој ќе направи слика. Разновидноста на барањата што ги добиле била зачудувачка: од „слики од семејството“ до „вивнување на сиво-бел коњ на студено време, како би можелоо да му се види здивот“. Сликите се резултат на некој нов начин на размислување кај луѓето во изолација. Не го гледаме тоа што го гледаат затворениците, туку она што тие го замислуваат. Овие барања создаваат архива од надежи, интереси и сеќавања на луѓето во „дупка“.
