Внатрешна колумна
Нема резон веќе да се пишуваат колумни. Неколку месеци сите трескавично пишуваме на иста тема – името. Јас кажав сè што имав да кажам и не гледам причина да се повторувам. Повторувањето на моите лични ставови би можело да ме претвори во трубач на политички идеи, а јас не сум тоа, ниту сакам да бидам. Освен тоа, трубачите на идеи лесно ги собираат во партиски оркестри, а јас откако пишувам колумни (35 години со мали прекини), свирам соло. И не сакам да долевам масло на и онака манихејски поделеното ткиво на македонските граѓани: подобро е да молкнам, зашто страстите се распалуваат лесно со горивото на колумната. Ако е до интелектуалниот долг кон татковината – доста е: кажав што мислам за ова пресвртно време и тоа ќе остане како пишана трага од која не се бега. Времето ќе покаже колку сум бил во право и дали воопшто сум бил „токму“ – што сум оставил пишани „рески“. Многумина мои академски колеги, писатели и уметници, и во Македонија и во странство, одбраа мудро да молчат: не оставија трага, а траги не оставаат само вешти обивачи на станови и институции – првите ги казнуваат, вторите ги наградуваат. Освен тоа, бидејќи моите ставови за иднината на Македонија се резервирани и скептични, а изразени се среде едно еуфорично, „револуционерно“, акцијашко-полетно време, не сакам да им го нарушувам доброто расположение на оние што, за разлика од мене, во промената на името гледаат историска победа. Длабоко сум свесен дека за судбината на Македонија ама баш воопшто не е пресудно што мисли Венко Андоновски. Дури ни што мислат народите на Македонија. Пресудно е што мислат Европа и САД.
Целата колумна прочитајте ја на Нова Македонија.
