Том Вејтс – глас со боја на бурбон

Клавирот секогаш му е во состојба на тешко пијанство. Неговиот свет е зелен, бидејќи знае дека пролетта не може да биде запрена. Кога ќе замине, никој нема да знае дека го нема. Неговата Алис и тој ќе живеат некаде помеѓу љубовта, пијани на Месецот или негде на самото дно на светот. Таму понекогаш заигруваат руски танц, додека тој ѝ раскажува за грешките на својот татко и ја предупредува никогаш да не зборува со странци.

„Симни се од крстот, ќе го искористиме дрвото“ – би рекол Том Вејтс.

Тој е поет, а потоа и музичар. Музикaта е љубовница на неговата поезија. Секогаш во занес, страствена и необична жена. Жена пред која жолто такси никогаш нема да помине и која единствено ќе добие бесплатна вожња. Том Вејтс е роден на 7 декември 1949 годинa, во истото тоа жолто такси, со брада од три дена, според сопствените кажувања.

Таксито како симбол на лутањето по американските патишта. Задимените барови, бурбонот, звуците на клавир кои се гасат дури кога почнува да се пали денот, станаа секојдневица на овој уметник, а магловитата приказна за раѓањето на Том Вејтс – добар вовед за неговиот сценски настап. Многумина го опишуваат како последниот американски поет, како човек со неверојатна фантазија и како некој кој не е подметнувач на пожари и не е лажен бунтовник. Други велат дека е фолирант и лоша копија на Буковски.

Самоук музичар. Бидејќи немал клавир кога бил дете, комшијата му го отстапил својот. Вејтс, во таа смисла, е прав пример за „детето од комшии“, бидејќи никогаш не бил дома. Често патувал со татко му во Мексико. Изјави дека музиката ја засакал заради мексиканските традиционални песни кои ги слушал на татковото радио за време на тие патувања.

Во младоста „си играл“ перач на садови и пожарникар на мексиканската граница. Не е лесно да се гаси оган. Некогаш ги измамува и најискусните, како Вејтс, па наместо со ладна вода, за гасење на „огнот“ користат алкохол со мраз.

Длабочината и автентичната боја на неговиот глас им даваат посебна атмосфера на песните. Музичките критичари за неговиот глас велат дека е „натопен во бурбон, оставен да виси во сушална за месо на неколку месеци, па изнесен надвор и прегазен со автомобил“. Еднаш изјави дека му здосадил сопствениот глас, па токму од таа причина една од песните снимил користејќи мегафон.

Својот прв албум „Closing time“, Вејтс го објавува во 1973 година. Еден од неговите најценети албуми е „Blue Valentine“ од 1978, a за „Bone Machine“ (1992) и „Mule Variations“ (1999) доби награда „Греми“. Исто така, Вејтс има компонирано музика и за филм и за театар. За музиката за филмот „One From The Heart“ (на Френсис Форд Копола, 1982) беше номиниран и за Оскар. Како актер се појави во „Down By Law“ на Џим Џармуш и во „Bram Stoker’s Dracula“ на Копола. Многумина можеби и го паметат по неговата изведба на песната „You can never hold back spring“ од филмот „The Tiger And The Snow“, во сцената со венчавката во сонот на главниот лик, кој го глуми Роберто Бењини.

Заради фактот што не е премногу експониран во медиумите, некои од неговите песни се попознати кога се во изведба на други музичари. Тоа е случај со „Jersey Girl“ која ја испеа Брус Спрингстин, како и „Downtown Train“ во изведба на Род Стјуарт, која стигна и до 3-тото место на „The Billboard Hot 100“ листата на хитови во 1989-та. Род Стјуарт, благодарение на оваа песна, во 1990 година доби „Греми“ во категоријата „најдобар машки поп изведувач“. Исто така, постои и една помалку позната, но многу интересна обработка на Вејтсовата песна „Green Grass“ во изведба на Сибел.

Интересна е приказната зад тоа како на албумот од 2011 – „Bad As Me“, како гостин се појави Кит Ричардс: „Кога луѓето од мојата продукциска куќа ме прашаа дали сакам некој да ми гостува на албумот, реков дека тоа би можело да биде Кит Ричардс. Уствари, јас само се шегував, но сепак, некој го повика. Кога Кит се согласи, јас реков – сега стварно имаме проблем!“.

Слушајќи го Вејтс, човек посакува повторно да се заљуби во „не било кој“ и тој „не било кој“ никогаш да не замине. Музички и стиховно, Вејтс е таков „не било кој“.