Седенка со жената што 16 години медитираше во пештера

Кога стигнав, Нани Ма стоеше во бело сари пред нејзината колиба – гол бетонски блок со лимен покрив. Селаните кои ми кажаа за неа ми ја опишале прецизно – слаба Британка во нејзините доцни 60-ти години, која зрачи со смирение. Цели 16 години таа медитирала сама во пештера во индиските Хималаи. Неодмна го имаше прекинато заветот на молчење и се имаше преселено во оваа колиба во Утаркаши, во подножјето на планините. Пешачев 4 километри низ густа шума за да ја сретнам.

Шест месеци порано, кон крајот на 2012-та, ја напуштив работата во Њујорк за да научам медитација, прво во ашрамот Сивананда во јужна Индија, потоа во шумскиот ашрам во областа Утаркаши. Пораснав во Шимла, исто така на Хималаите, и секогаш мислев дека еден ден ќе се вратам за да живеам тивок, контемплативен живот. Смртта на мајка ми од рак го забрза планот за едно 20 години. Сакав итен одговор на моите прашања за природата на животот, страдањето и смртта. Но, и покрај тоа што вежбав шест часа јога и медитирав секој ден со месеци, не успеав да ѕирнам во таа трансцеденција за која читав во будистичките и јоги скриптите. Сега имав ретка шанса да прашам светец за тоа што друго можам да направам за да ја постигнам целта.

Милозливото лице на Нани Ма беше прекриено со светли дамки од црвенило, и беше во најголем дел ќелава. Во период од неколку години живеела само од двете шишиња кравјо млеко што селаните ѝ ги оставале секој ден. Можеби живеењето само на млечна исхрана ти ја иритира кожата и прави да ја изгубиш косата. Нејзиниот добар темперамент, меѓутоа, беше недопрен. Го поздрави моето наметнато пристигнување со топла насмевка, како да ме очекувала. Се поклонив и ѝ ги допрев стапалата. Таа влезе во колибата и ми даде вода во земјен сад. Се потев по неколкучасовното искачување на стрмните падини, па радо ја прифатив. Седнавме на камен пред колибата, која беше во близина на реката Ганг. Преку реката, планините се извиваа високо над маглата, како џиновски зелени кули, попрскани со снег.

За разлика од безмилосните, брадести јоги кои ги познавав од детството, таа беше отворена и љубезна. Ама зборовите ме изневерија. Беа некако премногу лимитирани и неперсонални за да ги артикулираат прашањата во мојот ум: Што научи за природата на реалноста додека живееше во комплетна тишина? Твоето лице изгледа толку спокојно – дали си просветлена? Како е да си просветлен и како човек може тоа да го постигне?

Таа ја пополнуваше мојата тишина прашувајќи ме за мене, за мојот живот, со нежен, насмеан глас. Ѝ кажав дека заминав од Индија за да бркам корпоративна кариера во САД пред една декада. Сега бев вратен заради спиритуални причини, но во шесте месеци кои ги поминав медитирајќи во овие ашрами, сé за што размислував беа безначајни материјални грижи, како таа дали ќе имам работа кога ќе се вратам во Њујорк или дали мојата свршеница и јас треба да направиме традиционална индиска свадба. Ѝ кажав дека бев уморен од моите тривијални мисли и размислував да преземам подрастични мерки – еден месец да живеам сам во пештера.

Среде моето занесено раскажување, од колибата се слушна механичко зуење.

Нани Ма се извини и влезе внатре. Се врати по неколку минути со лист хартија и мобилен телефон во раката.

„Морам да телефонирам“, ми рече.

Зјапав во неа. „Се разбира“, реков. „Јас ќе заминам“.

„Сега сум во бордот на еден дом за терминално болни лица“, рече. „Имаме состанок, и примив две молби за разгледување“.

Станав од каменот, прашувајќи се, меѓу другото, како таа успеала да добие мобилна конекција толку брзо откако поминала 16 години во пештера. Ми требаа три недели испраќање и реиспраќање на документација за мојот идентитет и живеалиште, како и препораки, пред конечно да ми биде овозможена конекција.

„Благодарам за вашето време“, реков. „Можам ли да го помогнам домот на било каков начин?“

Лицето на Нани Ма светна.

„О, да“, рече со широка, беззаба насмевка. „Влези внатре на една минута“.

Влегов зад неа во колибата, наведнувајќи се за да поминам низ малата дрвена врата. Од едната страна на собата од 1.5 x 3 метри, имаше душек со кафено ќебе и 6 парчиња платно уредно здиплени во купче. Наспроти креветот имаше тава, една глинена чаша, вреќа ориз и принтер.

Нани Ма клекна и извади пакет разгледници од под принтерот. Ми ги покажа со восхит.

„Децата од селото ги дизајнираа“, рече таа. Разгледниците беа декорирани со цвет од невен со долга дршка, под која пишуваше Ganga Prem Hospice.

„Ги продаваме овие за да собереме парични средства. Сакаш ли да купиш една?“ Пакетите чинеа 50 рупии (околу 75 центи) по парче.

Нани Ма му се имаше вратено на светот. Помислив дека можеби е време и јас да го направам истото. Купив 30 разгледници и заминав по својот пат.

Каран Баџаџ, за Њујорк Тајмс