Непризнавањето на Северна Македонија дека Гоце Делчев бил Бугарин и предлогот 7 октомври да е денот на заедничко чествување е доста груба провокација, согласен е поранешниот бугарски претседател Георги Прванов (2002-2012).
„Македонската страна очигледно ќе ја зголемува тензијата, а тоа го покажува и актуелноста на проблемот во сите македонски медиуми. Се раѓа антибугарското во македонизмот во својата најгpyба форма. Моето објаснување е дека тоа беше вткаено во самиот недоречен, краткоглед текст на Договорот за пријателство – кој не го реши проблемот со заедничката историја на начин како што го направија Грците, туку тоа го остави на една комисија која нема мандат и е оcyдена да заврши лошо. Со што сосема ќе се влошат билатералните односи“, вели Прванов во интервју за бугарскиот „24часа“.
Образложувајќи зошто според него комисијата е ocyдена на неуспех, иако бележи одредени успеси, Прванов објаснува:
„За Самуил е прифатено дека е бугарски владетел. Но никаде немаат речено дека населението во Македонија во тоа време има бугарска самосвест. Не сакам да се враќам во праисторијата, таму нема што многу да спориме. За мене клучот кон решението е да се признае дека Илинденско-Преображенското востание е бугарско по својот карактер, зашто населението има бугарско самоспознание, зашто такви се целите на внатрешната револуционерна организација, зашто сите, вклучително и дипломатите, се категорични дека доминантниот дел од населението таму се Бугари. Ако тоа се реши, очигледно станува дека процесите назад во историјата носат бугарски карактер“.
Што се однесува до случувањата по Втората светска војна, тие се сосема друга тема, смета Прванов, кој категорично ги одбива „тезите од Скопј“ – дека Бугарија сака да ѝ го одземе современиот идентитет на Македонија.
„Кој како сака нека се чувствува, вклучително и државното раководство на Северна Македонија. Но ги молам да не ја користат бугарската историја како аргумент во тој свој модерен идентитет. Мојата теза е дека треба да прифатиме македонската државност има свои корени во Илинденско-Преображенското востание. Но тоа само потврдува дека тие корени се во бугарската историја. Дека македонската држава израсна врз вековната сила на бугарската нација и држава… Скептичен сум кон идејата да се решава за секој еден од лидерите на револуционерната организација посебно. Тие се дел од една иста кауза. Доволно е да појдеме од основното решение, оттаму може да се изведат многу аргументи за тоа како се чувствувале и Даме, и Гоце“, вели Прванов.
Прашан дали Бугарија треба да го наметне решавањето на проблемот во замена за бугарската поддршка за членството на Македонија во ЕУ, Прванов е категоричен:
„Категорично нашата поддршка треба да биде условена. И покрај целата моја искрена желба да се случи членството на Македонците, ние имаме поважни интереси. Имаме многу поголема историја, многу повеќе нешта во минатото кои нè задолжуваат, кои треба да нè примораат да завземеме таква категорична позиција… Загубивме многу на полето на македонското прашање во последните 100 години. Македонија не беше присоединета заедно со Источна Румелија, допуштивме да биде разделена, сами ја лансиравме идејата за автономијата… Ако ја остапиме и оваа жешка територија од минатото, на историјата, тоа ќе биде најтешката загуба и неуспех на нашата дипломатија“, вели поранешниот бугарски претседател.
Прашан да го коментира барањето на македонскиот оперски пејач Благој Нацовски – Бугарија да се извини за фашиcтичката окyпација на Македонија во Втората светска војна, како и молкот на официјалните македонски власти, вклучително и Заев, Прванов одговара:
„Заев очигледно внимава на своето однесување, но само до моментот кога ќе ги започне преговорите со ЕУ. Но таа промена во тактиката на Скопје е многу очигледна – има многу агpeсија, но од уметничките редови. Впрочем, да му одговорам на Нацовски – јас би положил цвеќе на гpoбот на зaгинaтите млади луѓе од бугарските воени чети за време на Втората светска војна, но тоа беше тешка идеолошка битка во која немаше ништо етничко, ништо национално. Во Бугарија зaгинaa илјадници млади луѓе од кypшумите на фашиcтичката власт. Да не ги мешаме двата проблема и да бидеме коректни кон историјата. Да го осудиме нacилcтвото и пред, и по 1944 година, но без да ги побркуваме темите“.
