Фејсбук статус на Никола Груевски
Воопшто не ме изненади интервјуто на г. Денко Малески за бугарската телевизија, ниту пак Бугарските барања преточени во документ на ЕУ како услов Македонија да може непречено да ги води преговорите и да се зачлени во ЕУ. Ќе се задржам на ставовите на г. Малески, бидејќи тој отсекогаш бил “јастребот” на отстапките на лeвицaта. Не знам, можеби и сам си ја доделил таа улога, но секогаш кога лeвицaта во Македонија треба да направи отстапки на нaциoнален план г. Малески претходно со свои изјави како да прави подготовки на јавноста за истото.
Во сите до сега слични ситуации, тој е на страната на оној кој ни отвора проблем или бара некоја нaциoнална отстапка, односно се согласува со нивниот став, или затоа што е “убеден” дека другата страна е во право, или затоа што смета дека сме помали и во понеповолна ситуација и подобро е да попуштиме.
Како што тој во неговото интервју кажа мислење дека Американците секогаш биле на страната на послабиот, мене ми личи дека тој е секогаш на страната на посилниот па смета дека Македонија и Македонскиот народ како помали секогаш треба и за сѐ да попуштаат.
Но, тоа е негова позиција и во една демократија тој како и сите има право на свој став.
Од она што сум слушал од генерацијата активни политичари од времето на создавање на Македонија, наводно г. Малевски отстапил од функцијата министер за надворешни работи бидејќи не верувал дека Македонија има сила да опстои самостојно, па оттука и не сакал да биде дел од тој проект. Г. Блаже Ристевски дури и јавно го има кажано истото во снимен видео материјал, кое завршува со цитатот на г. Малевски: “Самостојност само без мене!“
Сосема легитимно е и за тоа да има свој став, доколку навистина било така, но би рекол и доблесно е што брзо се повлекол од таква влада со таква агенда и мисија. Тогаш очигледно тој сакал сите ние, кој тој денес не смета дека сме со бугарско пoтeкло, да останеме во Југославија предводена од Србија, веројатно и онаа скратената без Словенија и Хрватска.
Во врска со последниот негов став на бугарската телевизија, нејасно е зошто истиот не го изнел за време на периодот на СФР Југославија, на пример, кога тој бил активен во МНР во Белград.
Сигурно некој би рекол дека можеби тогаш се плaшел заради отсуството на демократија, но поминаа, еве, 30 години од воведување повеќе партиски живот, демократија и плурализам во Македонија, десетици луѓе уште во раните деведесетти јавно се експонираа со истиот став кој сега тој го застапува. Тој дури беше и министер во Владата во еден период, а пола од времето од почетокот на плурализмот неговата пapтија е на власт, така што барем во тој период не знам од што би се плaшел.
Прашањето ми е, зошто тоа не го кажал во 1991 година, или во 1995 година или во 2003 година на пример, туку сега. Како баш сега кога Македонија е под притисок и отворена закана дека нема да напредува на патот кон ЕУ, ако не го “заборави македонскиот јазик”, г. Малевски на еден начин се опиша себе како Бугарин по пoтeкло, но и сите ние преку нашите предци. Како баш сега дојде до овие спектакуларни откритија?
Знаејќи дека токму комунистите со восхит ги пречекаа Бугарите во 1941 година првата помисла која ми помина низ главата, е дека ова сега заличува како да исполнува “аманет” на неговите претходници во нивните почетоци. Малкумина знаат дека во првите акциони комитети создадени во Македонија по доаѓањето на Бугарите во 1941 год., во повеќето различни градови во тие акциони комитети влегуваат проминентни, а подоцна низ децениите звучни имиња од Македонската комунистичка провиниенција, од калибарот на Страхил Гигов на пример. За волја на вистината, подоцна тие по директива на КПЈ стануваат противници на Бугарската власт и се бореа против неа, но беа првите нивни сојузници и активисти кога таа пристигна на нашата територија. За ова има книги со оригинални архивски документи каде се напишани имињата на сите членови на акционите организации. Една од нив ја имам и јас.
Истовремено, по доаѓањето во Македонија, бугарските тајни служби почнуваат масовна операција на следење на некогашните припадниците на веќе расформираното ВМРО седум години претходно, бидејќи токму од нив се плaшеле да не ја обноват ВМРО и афирмираат идејата за независна Македонија и да се организираат во намерата за правење независна Македонска држава.
Ако г. Малески не верува во ова, може слободно да ги прочита бугарските архивски документи од МВР за окупацијата на Македонија во 1941 година. Да види кого следи полицијата. Комунистите ги нема никаде. Само припадниците на поранешното ВМРО се опасност, според нивните извештаи.
Но да го оставиме тоа настрана, идеолошкиот дел. На веќе широко познатиот фудбалски натпревар Македонија – Левски, 7.000 навивачи согласно извештаите на бугарското МВР, за што исто така има архивски документи, извикувале пароли од типот “долу Бугарија”. И тие ли биле Бугари? Од чија рака загинаа комунистите и антифашисти како Страшо Пинџур, Мирче Ацев, Цветан Димов, Орце Николов, Стив Наумов, Таки Даскалот…? Кој ги yби и зошто? И нив ли Србите им го земаа умот? Младинците во Ваташа…?
Не знам дали на г. Малески му е познато дека Милет системот направил во едно семејство двајца браќа различно да се декларираат. Можно ли е едниот брат да е Бугарин, а другиот Грк или пак само тоа можело да се избере ако се сака нормално да се живее, па пропагандите работеле кој повеќе ќе придобие на едната или другата страна.
Зошто ВМРО никаде во своите устави не ја пишува Бугарија?
И уште една работа е интересна да се потсети г. Малески и неговите следбеници. Каде исчезнаа 180.000 Македонци од пописите во Бугарија во 1946 и 1956 година. И нив ли режимот на Србија во Вардарска Македонија по 1919 г. ги натерало да се определат како Македонци по нaциoналнocт? Може ли тој или било кој да посочи еден документ со кој ќе се потврди дека во Илинденското востание дошол на помош барем еден бугарски војник? Ако сме биле Бугари, зошто Бугарија не помогна со ништо во востанието во 1903 година?
Сосема е јасно дека сега ќе ги гледаме “јастребите” бидејќи пapтијата на власт и нејзините активни предводници во предизбopниот период треба да одглумат патpиотизам и отпop кон непринципиелните барања, како последното од типот да не може да се спомене македонскиот јазик во ЕУ.
