Секој ден, речиси би можело да се навива часовникот по неговото присуство. Тој доаѓал во паркот, носејќи во рацете букет од бели рози, и застанувал крај една клупа…
Се чинело дека нешто говори, но никој не се доближувал до него, поради незаинтересираност или претпоставки за налудничавост. Потоа, паднало снег…
Неговото име е Бад Кадвел, тој има своја дневна рутина.
Чекори секој ден, мирно и достоинствено.
Без оглед на годишното доба, го минува истиот пат.
Секогаш е сам…
Негова крајна дестинација е една клупа.
Посебна, бидејќи е посветена на неговата покојна жена.
Пред неа стои и раскажува што му се случило тој ден, што го мачи.
Со почит и многу тага, тој разговара со својата Бети.
Таа починала пред две години и премногу му недостасува.
Сакала бели ради и тој и ги носи секој ден.
Работниците што го одржуваат паркот сфатиле за што се работи, а тој ден паркот бил завеан.
Виделе како Бад се обидува да се пробие до клупата.
Му го исчистиле паркот, за да си поседи повторно со Бети.
„Бидејќи го видовме како замислен и тажен седи и не може да пријде до клупата, го прашавме за што се работи. Му помогнавме, затоа што тоа е прекрасна посветеност“, велат работниците.
„Двајца млади луѓе, направија прекрасна работа за еден старец“, изјави Бад.
Тој секојдневно со часови може да се види како разговара со својата љубена, на истата клупа во нивниот омилен парк.
