Градот Берово се наоѓа во источниот дел на Македонија, во подножјето на Малешевските Планини, недалеку од границата со Бугарија. Овој град е познат по најчистиот воздух, со најголема концентрација на кислород на Балканот. Тоа беше доволна причина разгледот на нашата земја да продолжи токму таму.
На пат тргнавме со екипата на Скопско туристичко лето, проектот на Балканија. Првото место кадешто застанавме беше општината Чешиново-Облешево, т.е. првата општина во светот што имала спор за името. Иако на крајот од таа битка двете села усепаја да се договорат кое од нив ќе стои прво во името, тоа не ја смени лошата навика угостителските објекти да не работат во недела, па така се поздравивме со единствениот жител расположен за фотографирање и продолживме понатаму. 
Секогаш кога патувате со убаво друштво времето поминува многу бргу, па така, за миг се најдовме високо над Берово, на граничниот премин „Клепало“. Сега за сега, овој граничен премин функционира само за запрежни коли, трактори и духови, со оглед на фактот што воопшто не постои патна инфраструктура од бугарската страна. 
Откако го преминавме граничниот премин којшто воопшто не е граничен премин, тргнавме на прошетка по земјениот пат до бачилото што се наоѓа на оддалеченост од нешто преку 3 километри. Кусата прошетка делуваше исклучително освежувачки. 
Остатоците од снег беа видливи насекаде по падините, а попатно добивме уште едно, дополнително освежување од ситниот снег што заврна, но за жал престана да паѓа по минута-две. 
Беровскиот регион има преку 250 сончеви денови во текот на годината, но како што обично бидува, ние имавме ексклузивна можност да го разгледаме во еден крајно облачен ден. Тоа воопшто не ја намали неговата убавина. 
По кусата прошетка со прекрасни пејзажи, лека-полека пристигнавме до бачилото. Таму нѐ пречекаа домаќинките, кои веднаш се зафатија со подготовка на храна, чај и кафе. 
На менито имаше традиционално беровско, овчо сирење, селско месо, специјален селски, мешан леб – за оние коишто сакаа да дегустираат природни јадења, како и вкусен чај или пак кафе за тие што само сакаа малку да се освежат. Сите пофалби одат за домаќинките и нивната услужливост. 
За време на дегустацијата, вашиот фоторепортер реши да им се посвети на животинчињата во бачилото. Во трлото имаше 130 јагниња, кои по некоја случајност мислеа дека облеката на чудниот човек што фотографира е некој вид храна, па започнаа да си грицкаат. 
Кога јагнињата ќе пораснат, ќе им биде потребен и голем и силен пес којшто ќе ги чува од дивите животни. Токму затоа ова кутре што се врткаше наоколу со неговите поголеми браќа, уште од мало започна да го вежба лутиот поглед. Всушност, тоа само сакаше да се гали, иако беше малку плашливо. 
Во градот температурата беше околу 15 степени, но надморската височина на бачилото си го стори своето, па така, на крајот моравме да се собереме околу огништето за да се згрееме. 
Откако се вративме кај Беровското Езеро, посетивме некој туристички комплекс во изградба. Покрај фактот што не е довршен, стои и фактот што веројатно нема да имате шанса да го посетите доколку немате сметки во неколку странски банки, па затоа одбравме од таму да ви го пренесеме само погледот кон браната.
Кога ќе се симнете кај, сега веќе напуштените и зафрлени бунгалови, нештата стануваат сосема поинакви. Самото стоење крај водата е доволно за да ве смири, без разлика што се случува околу вас. Ова е одлично место за сите оние коишто навистина сакаат да се одморат од секојдневните обврски и во целост да се опуштат. 
Малку потаму е браната со чија помош е создадена оваа акумулација. На почетокот нѐ пречека овој знак. 
Но, откако се консултиравме со чуварот којшто беше на должност, добивме информација дека: „Знакот е стар, го заборавиле комунистите“. Тоа беше зелено светло да се продолжи со разгледувањето.
За жал, сите убави нешта кога-тогаш мора да завршат, па така се упативме кон градот Берово. Таму го посетивме женскиот манастир Св. Архангел, во кој непрекинато се одвива монашкиот живот повеќе од 150 години.
За неговото основање, во 1848 година, се раскажува една од оние вообичаени црковни легенди: „Во турско време, некој поп со име Пецо решил дека на беровци им е потрбна поголема црква. Заминал кај валијата и побарал дозвола за градба. Нормално, му биле поставени три услови“. 
„Првиот услов бил црквата да не се гледа од патот. Вториот бил да ја изградат за најмногу 40 дена. Третиот услов бил најмалата (и најубава) ќерка на попот, Евгенија, да му ја даде на валијата, за анама“.
„Попот решил црквата да се гради малку вкопана во земја, за да не се гледа од патот. Така го надмудрил валијата, па сите расположливи раце се зафатиле со работа и ја спастриле црквата за 40 дена. На крајот, Евгенија била испратена во сарајот на Валијата, но поради тоа што таа одбивала да се потурчи, избегала и решила да го жртвува татка си во име на религијата. Според очекувањата, кога младата мома не стигнала кај валијата, била издадена наредба да му летне главата на поп Пецо“. 
„Немајќи што да прави, Евгенија се вратила кај црквата Св. Богородица и го основала денешниот манастир и монашкото сестринство кое живее до ден денешен“. 
А тука некаде, по „скалите до рајот“ заврши и нашата прошетка по прекрасната беровска околија, со препорака до сите, барем еден ден во животот да поминат уживајќи во убавините на овој крај.
