По долгата кариера која му донесе легии од обожаватели и многу противници, францускиот актер Ален Делон, кој почина во неделата навечер, зад себе остава богато филмско наследство, вклучувајќи дел од големите класици на светската кинематографија, пишува France 24.
Мрачниот актерски стил, отелотворен во изгледот што му го донесе прекарот „Ангелско лице“, го карактеризираше неговиот опус, иако репутацијата на Делон понекогаш беше нарушена поради неговиот често турбулентен приватен живот.
Набргу по стекнувањето слава со своите први филмски улоги, на Делон му се додворуваа некои од најголемите автори на европската кинематографија, кои ќе му дадат улога во некои од најпознатите дела во историјата на кинематографијата.
Во 1960 година, италијанскиот филмаџија Лукино Висконти му даде улога во филмот „Роко и неговите браќа“, длабоко соцреалистичко дело за маките на едно семејство од рурална јужна Италија додека се обидуваат да се пробијат до индустрискиот север, што беше овенчано со главната награда на Венецискиот филмски фестивал.
Две години подоцна, уште попознатиот италијански режисер Микеланџело Антониони го ангажираше Делон во „Затемнување“, што му донесе уште една голема награда од жирито, овојпат на Канскиот филмски фестивал.
Во 1963 година, Делон глуми во „Леопард“, раскошната адаптација на Висконти на ремек-делото „Леопард“ на Џузепе Томази ди Лампедуза, кој ја освои Златната палма.
Истата година, Делон првпат работеше со актерот Жан Габен во „Мелодиите во сутеренот“, каде што ѕвездата во подем и етаблираната икона на големото платно играат криминално дуо кое планира да ограби казино во Кан.
Најпознат на англофонската публика по улогата на инспекторот Мегре на Жорж Сименон, Габен му послужил како модел на Делон. „Мелодиите во сутеренот“ не само што добија позитивни критики, туку постигнаа и комерцијален успех со продадени 3,5 милиони билети.
Меѓутоа, кога Делон се обиде да се пласира на најголемиот пазар – американскиот, неговите три холивудски филма доживеаја комерцијални неуспеси, и покрај големите ѕвезди како Дин Мартин.
Неинспириран од проектите кои потоа му беа предложени, француската ѕвезда се враќа во Европа. По враќањето во Франција, Делон повторно се поврзал со некои стари познаници.
Во 1969 година, тој и германско-француската актерка Роми Шнајдер, со која беше во врска од 1959 до 1963 година, глумеа во филмот „Базен“. Таа година тој повторно се здружува со Габен и Анри Вернеј, режисерот на „Мелодиите во сутеренот“ на францускиот гангстерски филм „Сицилијанскиот клан“.
Но, дури соработката со големиот Жан-Пјер Мелвил доведе до најнезаборавниот филм во кариерата на Делон: нео-ноар ремек-делото „Самурај“, во кој неговиот изглед со „ангелско лице“ беше остар контраст со улогата на осамен, методичен убиец.
Делон и Мелвил снимија уште два филма заедно, „Црвениот круг“ и „Полицаецот“, и двата зрачат со изразито мрзоволна атмосфера.
Во исто време, Делон почна да презема продуцентски улоги, на крајот продуцирајќи околу четириесет филмови во текот на неговата кариера. Во 1981 година ја презема улогата на режисер, за криминалниот трилер „Pour la peau d’un flic“. Режираше уште еден филм, „Le Battant“, во 1983 година.
Но, и покрај неговиот несомнен професионален успех, облак од сомнеж надвисна над Делон од 1968 година. Таа година, неговиот телохранител Стеван Марковиќ беше пронајден мртов на ѓубриште. Потоа беше пронајдено писмото на Марковиќ до неговиот брат, во кое пишуваше: „Ако умрам, 100 отсто виновни се Делон и неговиот кум Франсоа Маркантони“ (корзикански гангстер но со големо влијание и во политичкиот живот на тогашната Франција). Иако полицијата долго време се сомневаше во нивната вмешаност во убиството на Марковиќ, Делон и неговата тогашна сопруга Натали никогаш не беа кривично гонети.
До крајот на осумдесеттите, Делон веќе имаше триесетгодишна кариера зад себе. Но, и покрај сите признанија што ги донесе опусот, имаше сè поголем број неуспеси додека напредуваше во доцните фази од својата кариера. По неколку неуспеси, Делон објави дека се повлекува од кино во 1997 година, иако продолжи со повремени улоги.
Сепак, во тој период му беа доделени едни од најпрестижните награди што политичките и културните институции можат да ги доделат. Во 1991 година, тогашниот француски претседател Франсоа Митеран го прогласи за Витез на Легијата на честа. Четиринаесет години подоцна, наследникот на Митеран, Жак Ширак, го издигна до ранг на командант за неговиот „придонес во уметноста на светската кинематографија“.
Не само француската држава го одликуваше со почести. Во 1995 година, Берлинскиот филмски фестивал му ја додели Златната мечка за животно дело. Потоа, во 2019 година, Канскиот филмски фестивал му ја додели Почесната палма. Одлуката на Кан да му оддаде почит предизвика бурни реакции, особено од феминистичките организации кои го критикуваа за неговите јавни „расистички, мизогинистички и хомофобични“ изјави.
Голем дел од јавноста веќе беше оттуѓена од Делон, чии наводни врски со криминалното подземје, наводно пријателство со поранешниот лидер на крајно десниот Национален фронт, Жан-Мари Ле Пен и реакционерните изјави за жените и хомосексуалците значително влијаеле на неговата репутација, пишува France 24.
Во 2008 година, последен пат се појави на големото платно, во комедијата „Астерикс на Олимписките игри“.
И покрај тоа што е контроверзна фигура, Делон останува икона во уметничките кругови, со еклектична низа значајни личности, вклучувајќи ги Софија Копола, Квентин Тарантино, Мадона и Маријана Фејтфул, кои продолжуваат да му оддаваат почит.
Во француската популарна култура тој сè уште се смета за еден од гигантите на светската кинематографија, благодарение на хипнотичката, загадочна убавина на неговите изведби.
Се чини дека Делон бил свесен за неговиот статус на икона, со оглед на неговата повремена тенденција да се однесува себеси во трето лице. Но, тој зборуваше во прво лице кога се навраќаше на својата кариера додека ја добиваше почесната палма: „Кога ја започнав кариерата знаев дека е најтешко да се издржи и издржав 62 години. Сега знам дека најтешко е да си заминам, бидејќи знам дека ќе го направам тоа“, низ солзи изјави тој.
