Пишува БИЛЈАНА АРСОВСКА, за „Фронтлајн.мк“
Малку е чудно човек да објави колумна за среќа во време на пандемија, нели?! Или можеби не. Заглавени сме дома, нашите животи се во прва брзина, а неизвесноста како честичка лебди во воздухот. Ама (понекогаш е добро кога има ‘ама’), во целата оваа неволонтерска тишина, многу од нас видоа прилика да размислат малку подлабоко за некои аспекти од животот. Во нашето брзо секојдневие речиси и никогаш немавме време, ниту енергија да застанеме за минута и да се запрашаме: Што претставува среќа за мене?
Сите што ме познаваат добро, знаат дека сакам да поминувам време со постари луѓе, деца и животни затоа што се спокојни, присутни во моментот и никаде не брзаат. Сте приметиле ли колку сме постојано во брканица? Пред некој ден мајка ми ми рече дека сум живеела како 24/7 да учествувам во емисијата на Марко, Дај побрзај (Ако не ја знае емисијава, мал/а е за тебе). И во право е.
Брзаме да завршиме со школување, брзаме да добиеме диплома, брзаме да стекнеме успешна кариера, брзаме да заработиме за материјални индикатори за нашата успешност, брзаме по поголеми индикатори за нашата успешност, брзаме кон повеќе, брзаме кон подобро, брзаме кон… среќа?!
Е, тука реалноста секојпат ми мава шлаканица. До кога ќе брзаме? Или, подобро, кон што брзаме? Дали е среќата збир од дипломи, професионални називи, титули, буџет на сметка и имотен лист? Дали кога ќе го постигнеме сè ова, ќе бидеме спокојни?
За жал, одговорот го знам и јас, а и вие… Целиот текст прочитајте го ТУКА.
