Ако и ти го мислиш истото, многу се заебуваш. Прати:
Жена со своите две деца влегува во златара и му дава прстен на проценка на златарот, кој (за некои ропаци ова е битна информација) е Арап од Сирија што живее во Далас. Златаров гледа дека прстенов е добар и ја прашува жената зошто сака да го продаде.
– Шворц сум, а ќе земам плата дури другиот месец.
Златаров става специјалните очила и му прави проценка. Пак ја прашува:
– Тоа ли е единствената причина зошто сакаш да го продадеш?
– Па, всушност е подарок од мајка ми… Ама имам проблем и ми требаат пари.
– Колку ти требаат?
– Па, колку и да вреди прстенот, би ми помогнало.
Златаров вади парите, брои едно туце и ѝ ги дава на жената. Па ѝ го дава и прстенот.
– Еве, земи го. Рече дека е подарок.
И тука настапува општа неверица, па солзи, па благодарности, па гушкање. Нели е убаво бе?
https://youtu.be/XTvvV4YhkH8
