’90-ти. Беа тоа убави и луди времиња. За почеток – фризурите ни беа „боже сачувај“. Облеката ни беше ко да сме на есид, а електронските гаџети беа со копчиња (еееј!). Само децата од крајот на 20-от век (и можеби нивните родители кои беа сведоци од страна) ќе разберат како изгледаше да го доживееш тој микс од истовремена среќа и разочарување, а денес оваа носталгија.
Социјалните мрежи изгледаа вака:
Наместо чевли се носеа справи за мачење:
Миленичето можеше да ти умре ако го заборавиш неколку саати:
Кога мајка ти ќе речеше: „Дај да пробам тоа како се игра“
Тепачките, подемот и падовите во борбата кој да седне на компјутер:
Кога за Нова година или сите петки ти ветуваа Super Nintendo, а добиваше од 500-800 денари од Битпазар:
А добра 3D графика изгледаше вака:
Фризурите ни беа како шишани со тенџере:
А мачките си играа со конец (а не како денес):
Кога знаевме дека во животот не добиваш секогаш тоа што очекуваш (хаштаг: Чекајќи го правото):
И дека иднината ќе биде заплеткана:
Кога моравме да ги враќаме филмовите што ги гледаме во видеотека, а помалиот брат/сестра ќе ги направеше купус:
Кога децата беа облечени како мали психопати, а не како од модна насловна:
Кога малите нешта те правеа богат:
А 30-тина пара самолепливи менѓуши коштаа максимум 50 денари:
Кога нескршлива волја трениравме со ова:
А за музика по пат до школо требаше нон-стоп да штедиш за батерии:
Кога шампонот што не требаше да ти пече на очите – те печеше на очите, и сфаќавме дека во животот ќе нé чекаат многу лаги:
Освен шампоните за волумен. Ветуваа волумен, волумен и испорачуваа:
Кога со 15 минути искуство во Ворд се стануваше најдобар графички дизајнер:
Исто и фотограф:
Кога се плашевме дека ако ни падне мобилниот ќе нé удри по нога, а не дека ќе се искрши:
