„Now you know what it looks like to live in fear. That`s what it means to be a slave“ – зборови на Филип Дик од еден од филмовите кои многу ги сакам.
Стравот во кој секојдневно живееме нè прави робови. Стравот од немаштија или губење на работата, стравот од сметки, кредити и даноци за кои не можеме да заработиме и да живееме. Стравот од болести кои се тесно поврзани со стравот од тоа дали ќе имаме да платиме лечење и лекови, дали ќе можеме да ги испратиме децата на училиште или се осудени на живот каков што не им посакуваме.
Стравот од ѕвоното на вратата, поштата во сандачето, ѕвонењето на телефонот. Стравот од оние кои немаштијата ги прави несигурни, оние на кои времето им ја поттиснува секоја желба и стануваат подложни, заговараат непроменливост, стекнуваат навика на одредување на количината на познатиот страв во чии рамки се преживува.
Го сакаат ланецот на сопственото ропство, сметајќи го за животна предодреденост, судбина, природен ред на нештата… претворајќи го стравот во доблест. Ропството станува обврзувачко и пожелно, социјален императив со кој самите ги потчинуваме оние што се обидуваат да се повлечат. Стануваме најдобри чувари на она што нè уништува, што го негира нашето право на живот.
Стравот од слободата е изедначен со стравот од непознатото. Притоа, сета одговорност е само на нас, секој од нас поединечно.
Стравот е одличен маркетинг кој го апсолвирал капитализмот. Малку религија, малку репресија, малку демократија, малку патриотизам и национализам. Измешано и сервирано, и топло и ладно.
Автор: Владимир Г.
