Како да им е здодеано на луѓето од вистинските проблеми во суровите делови од нашиот несреќен глобус, па одлучија да си изфабрикуваат сопствена драма.
Најпривилегираните луѓе на планетата – елитните западни медиуми и холивудските ѕвезди – измислија уште еден комичен скандал на годината.
Станува збор, се разбира, за “премногу белите” номинации за “Оскар”.
Проблемот бил тоа што сите 20 номинирани во вкупно четирите актерски категории биле БЕЛИ мажи и жени. Тоа беше веднаш објаснето од најголемите либерални медиуми и колекција од јавни личности како одбивен расизам и пропаст за Американската филмска академија. Не може повеќе така.
Церемонијата на доделувањето на статуетката е закажана за 28 февруари, но не се знае како ќе се развие дотогаш растечката идеја за бојкот поради “недостатокот на боја” во актерските номинации.
На 26 јануари ќе има состанок на одборот на Академијата, на која најверојатно ќе се состави нешто како план за “демиџ контрола” на апсурдната криза. Постојат шпекулации дека може да одлучат да ја зголемат бројката на насловите, номинирани за најдобар филм од осум на десет, за да се вклучи и хоп-хоп хитот Straight Outta Comtpon – несомнено нај “црниот” филм оваа година, кој веќе е номиниран за сценарио.
Најверојатно сепак мерките ќе се ограничат со промена на условите за членови на Академијата – со фокус кон вклучувањето на луѓе кои ќе гласаат за расно разновидни филмови и уметници во иднина.
Овој сомнителен момент веќе беше изразен од Шерил Бун Ајзекс – претседател на филмската Академија и дама од афроамериканско потекло – во отворено писмо во кое таа соопшти дека е со “скршено срце” од белата хегемонија на овогодинешните номинации.
“Црниот” комичар Крис Рок – исто проговори за невозможната и директно неподнослива белина на наградите “Оскар”, но барем се обиде да го спакува ставот во хумор.
“Оскарите се белите BET Awards”, напиша тој на Twitter со упатување на годишните награди на Black Entertainment Television.
Елитните медиуми во САД сепак не најдоа ништо забавно во ситуацијата
Загрижувачки, тоталитарни и синхронизирани речиси сите големи изданија и сајтови од New York Times и Los Angeles Times во Variety и Holywood Reporter до Huffington Post и Buzzfeed го осудија недостатокот на обоени актери во битката за “Оскар” – во речиси идентичен стил и со речиси исти зборови.
Така практично го создадоа скандалот.
Минути по објавувањето на номинациите на 14 јануари либералниот медиумски комплекс веќе беше составил наративи за расистичката филмска индустрија. Десетици статии ја акцентираа бојата на кожата како главен фактор за критика и анализа на претстојното наградување.
Конкретните игнорирани (според новинарите) наслови поминаа во втор и трет план. Тие беа изречени дури по расната поделба на бели и црни, на привилегирани и непривилегирани, на доминантни и репресирани.
Во “добрите” традиции на сегрегација и дискриминација од мрачното минато на САД, оние кои се сметаат за сериозни и елитни медиуми сосема свесно играа со расистичките карти на најсрамен, морално капитулиран и интелектуално нечесен начин.
Тие ги погребаа под тонови политички коректен нонсенс зборовите на Мартин Лутер Кинг, дека човек треба да биде оценуван според содржината на карактерот и индивидуалните квалитети, а не по бојата на неговата кожа.
Некои од најчитаните изданија на планетата успеаа дури и да ја испласираат идејата дека недостатокот на номинации за црните актери и актерки е крајно загрижувачки – со изразената стигматизација на белината на избраните. Нивната кожа е веќе гледана како проблематична сама по себе.
Хаштагот од минатата година #OscarsSoWhite повторно го запали моторот, мотивиран од кампањите против расизам на политички коректниот естаблишмент.
По медиумската хистерија дојде ред и на ѕвездите. Режисерот од афроамериканско потекло Спајк Ли, кој оваа година треба да добие почесен “Оскар”, ја нападна Академијата и посочи на бојкот, Жад Пинкет Смит директно повика за таков, а пак нејзиниот сопруг Вил Смит официјално соопшти дека нема да присуствува на наградите “Оскар “.
Тој очекуваше и номинација, но повеќе од јасно е дека неговата имплементација е далеку од топ 5.
Џорџ Клуни пак го критикуваше целиот систем, кој што не нуди доволно можности за црните уметници, можеби заборавајќи дека тој како режисер на пет мејнстрим филмови секогаш изнајмувал само бели ѕвезди за централните улоги.
Сè околу овој скандал говори за драматичната еманципација од реалноста на екстензивните сегменти од либералните елити.
Во најдобар случај “премногу белите Оскари” се гаф на добронамерни, но заблудени медиуми и личности од шоу-бизнисот, но во најлош случај се алармантно расистичко барање за брендирање на белата кожа како нешто што е негативно и наследно репресивно.
Кризата се стркала надолу како снежна топка снег од врвот на политкоректната планина и се повеќе ги зголемува своите димензии надолу по падината.
Има нешто очајно ирационално во демонизацијата на една индустрија која направила толку многу за кршење на расните бариери. Што точно сакаат овие луѓе? Квоти за обоени уметници? Задолжително годишно присуство на малцинства меѓу номинираните?
Киното треба да е територија на меритокрацијата, каде се проценува завршената работа, а не етничката припадност. Сфаќаат ли апологетите на бојкотот што прават?
Нивните идеи се понижувачки за талентите од афроамериканско потекло. Оттука натаму секој номиниран црнец изведувач ќе треба да живее со идејата дека можеби е одбран поради имплицитните квоти, кои сите овие медиуми и ѕвезди очигледно се обидуваат да ги издејствуваат.
“Премногу белите Оскари” се најлошиот филм на годината
Заплет со амбиција за драма, но разигрување на дејствијата како фарса. До самите награди има време и вие можете да се обложите дека скандалот ќе хипертрофира како просечно холивудско его. И бидете сигурни дека поголемиот дел од аргументите против “расистичката Академија” ќе звучат како бел шум.
