„Бели се тие чорбаџиски дворје, див костен во двор се наведува. Од соба в соба шетка мека жена, низ прозорец погледува.
Сонченце зимно! Јас во светлината на зимен ден потонувам и долго, долго за ноќ раскината, за меко зборење сонувам“ – Блаже Конески.
